กฎหมายเกี่ยวกับกฎหมายแพ่งมาตรา ๑๖๘ นั้น เป็นเรื่องของการเกิดขึ้นของสัญญาทุกประเภท โดยกำหนดเรื่องของการเสนอและสนองระหว่างคู่สัญญามาพิจารณาว่า สัญญาเกิดขึ้นแล้วหรือไม่ หากปรากฏว่า การเสนอและการสนองไม่ตรงกันทุกประการแล้ว สัญญาย่อมไม่เกิดขึ้น ทั้งนี้ การเสนอและการสนองทำให้สัญญาระหว่างกันได้เกิดมีขึ้นนั้น ยังรวมถึง การเสนอและการสนองทางโทรศัพท์ ทางสื่ออีเล็กทรอนิกส์ด้วย ดังที่บัญญัติไว้ ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๑๖๘ ว่า
“การแสดงเจตนาที่กระทำต่อบุคคลซึ่งอยู่เฉพาะหน้าให้ถือว่ามีผลนับแต่ผู้รับการแสดงเจตนาได้ทราบการแสดงเจตนานั้น ความข้อนี้ให้ใช้ตลอดถึงการที่บุคคลหนึ่งแสดงเจตนาไปยังบุคคลอีกคนหนึ่งโดยทางโทรศัพท์ หรือโดยเครื่องมือสื่อสารอย่างอื่น หรือโดยวิธีอื่นซึ่งสามารถติดต่อถึงกันได้ทำนองเดียวกัน”
ยกตัวอย่างเช่น นาย เอ สั่งซื้อสินค้าเป็นโทรศัพท์มือถือ ๑ เครื่อง จากนาย บี ซึ่งนายบีได้เสนอขายโทรศัพท์มือถือทางสื่ออีเล็กทรอนิกส์ ในราคาเครื่องละ ๔๐,๐๐๐ บาท ซึ่งเป็นการเสนอขายสินค้า การที่นายเอ สั่งซื้อสินค้ากับนายบี โดยพิมพ์ข้อความว่า ต้องการซื้อโทรศัพท์ ๑ เครื่อง ไปยังนายบี และนายบีตอบรับคำสั่งซื้อของนายเอ  เป็นการสนองรับคำเสนอของนายบีแล้ว ทำให้สัญญาซื้อขายโทรศัพท์มือถือได้เกิดขึ้น ดังนั้น นายเอจะต้องผูกพันตัวให้ต้องชำระเงินค่าสินค้าให้แก่นายบี และนายบีมีหน้าที่ส่งมอบสินค้าคือ โทรศัพท์มือถือ ให้แก่นายเอ อันเป็นการชำระหนี้ตามสัญญาซื้อขายโทรศัพท์มือถือ เป็นต้น
ตัวอย่างคำพิพากษาศาลฎีกาที่ตัดสินเกี่ยวกับการเสนอและการสนองทำให้สัญญาซื้อขายเกิดขึ้น ดังนี้
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3720/2551 จำเลยทั้งสองสั่งซื้อสินค้าผ่านพนักงานของโจทก์ที่จังหวัดนครปฐมซึ่งเป็นภูมิลำเนาของจำเลยทั้งสอง จากนั้นพนักงานของโจทก์ส่งใบสั่งซื้อสินค้ามายังโจทก์ที่จังหวัดสมุทรปราการในเขตศาลชั้นต้นเพื่อพิจารณาอนุมัติ เมื่อโจทก์มีคำสั่งอนุมัติก็จะจัดส่งสินค้าไปให้จำเลยทั้งสองที่จังหวัดนครปฐม ดังนี้ เป็นการที่จำเลยทั้งสองทำคำเสนอต่อโจทก์ที่ไม่ได้อยู่เฉพาะหน้า หากโจทก์ประสงค์ทำสัญญาซื้อขายกับจำเลยทั้งสองก็ต้องแสดงเจตนาบอกกล่าวสนองรับไปถึงจำเลยทั้งสอง อย่างไรตามการที่โจทก์จัดส่งสินค้าตามคำสั่งซื้อไปให้จำเลยทั้งสองที่จังหวัดนครปฐมและจำเลยทั้งสองได้รับมอบสินค้าไว้แทนการบอกกล่าวสนองรับก็ถือว่าสถานที่รับมอบสินค้าเป็นสถานที่ที่มูลแห่งคดีได้เกิดขึ้นตาม ป.วิ.พ. มาตรา 4 (1)
จำเลยทั้งสองมิได้แสดงเจตนาให้ถือว่าการกระทำของโจทก์ที่อนุมัติและดำเนินการจัดส่งสินค้าแก่จำเลยทั้งสองเป็นการบอกกล่าวสนองรับ ทั้งไม่ปรากฏว่าทั้งสองฝ่ายมีประเพณีปฏิบัติเช่นนั้นที่จะทำให้ก่อเกิดสัญญาในอันจะทำให้เกิดมูลคดี ณ ภูมิลำเนาของโจทก์ซึ่งอยู่ในเขตอำนาจของศาลชั้นต้น
แม้โจทก์จะอ้างว่าคู่สัญญาอาจตกลงทำสัญญากันทางโทรศัพท์หรือเครื่องโทรสารก็ตาม แต่คดีนี้เป็นสัญญาระหว่างบุคคลซึ่งอยู่ห่างกันโดยระยะทาง มิใช่เรื่องสัญญาระหว่างบุคคลที่อยู่เฉพาะหน้า ที่คู่สัญญาอาจเสนอและสนองรับกัน ณ สถานที่และในเวลาเดียวกันตาม ป.พ.พ. มาตรา 168 และ 356